Είχα πάει για καφε και πορτοκαλάδα με τον 8χρονο ανηψιό μου (κρατήστε την ηλικία, έχει σημασία) σε ένα από τα καφέ του Χολαργού όταν έπεσε στα χέρια μας μια τοπική εφημερίδα. Ξεφυλλίζοντας την λοιπόν ο ανηψιός μου γυρνάει και με ρωτάει: "Γιατί θείε οι υποψήφιοι δήμαρχοι τσακώνονται για το χρίσμα από το κόμμα αντί να το διεκδικούν πείθοντας τους δημότες?". Εκεί τί απαντάς?
α) Ότι έτσι λειτουργεί το ηλίθιο σύστημα που συντηρείται εδώ και χρόνια στην Ελλαδα με αποτέλεσμα να κομματικοποιούνται οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης?
β) Ότι νοιώθουν (ή/και είναι) ανίκανοι να στηριχθούν στις δυνάμεις τους και δεν έχουν την ικανότητα να συνθέσουν και να παρουσιάσουν ένα πλήρες πρόγραμμα που θα πείσει τους δημότες?
γ) Ότι πιστεύουν ότι η πλειονότητα των δημοτών είμαστε τόσο ηλίθιοι που θα ψηφίσουμε αυτόν που επέλεξε το κόμμα, ασχέτως αν δεν έχουμε ιδέα για το πρόγραμμα που προτείνει (αν υπάρχει) και τις ικανότητες του? Δηλαδή ότι εμπιστευόμαστε τον εκάστοτε πολιτικό αρχηγό που μπορεί να μην ξέρει καν που βρίσκεται ο δήμος μας, πόσο μάλλον τις ανάγκες του, και επέλεξε ένα πρόσωπο για υποψήφιο δήμαρχο επειδή έτσι τον συμβούλεψαν οι γνωστοί και φίλοι γιατί έτσι θα διατηρήσει τις ψήφους της περιοχής!
Δεν ξέρω ποιά είναι η σωστή απάντηση αλλά εγώ δεν μπόρεσα να δώσω στον ανηψιό μου μια πειστική απάντηση. Δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω το γεγονός ότι μέχρι σήμερα κανένας υποψήφιος δεν παρουσίασε εμπεριστατωμένο και πλήρες πρόγραμμα σχετικά με το τί θα κάνει αν εκλεγεί στον νέο Καλλικρατικό δήμο αλλά όλοι αναλώθηκαν να γλείφουν, να παρακαλάνε και να πιέζουν για το χρίσμα! Ο ανηψιός μου ξέχασε στο δευτερόλεπτο την απορία του αλλά εγώ ένιωσα λίγο ηλίθιος...νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος.
