Μέσα στο καλοκαίρι (που δυστυχώς φτάνει στο τέλος του) οι βόλτες στον Χολαργό (καφετέριες, θερινό, πάρκα, γήπεδα κτλ) είχαν ως αποτέλεσμα να πέσω πάνω σε παλιούς συμμαθητές. Αρχικά χάρηκα που είδα ότι πολλά από τα παιδιά που πηγαίναμε μαζί σχολείο, μετά από σπουδές, δουλειές, στρατούς, σωγαμπριλίκια κτλ, γύρισαν στον Χολαργό. Μετά από τις δύο-τρεις πρώτες συναντήσεις συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι από αυτούς επέστρεψαν στην πατρική στέγη λόγω οικονομικών θεμάτων. Νόμίζω βέβαια ότι αυτό το φαινόμενο δεν αφορά μόνο παλιούς μου συμμαθητές αλλά πολλούς νέους σήμερα. Το να επιστρέφεις σπίτι μετά από κάποια χρόνια απουσίας δεν είναι ότι καλύτερο. Ναι μεν έχει τα καλά του (σπιτικό φαγητό, πλυμμένα/σιδερωμένα ρούχα, λιγότερους λογαριασμούς, αποχή από τις δουλειές του σπιτιού κ.ά.) αλλά δεν παλεύεται. Οι περισσότεροι, ακόμα και όταν οι γονείς είναι διακριτικά και χαλαρά άτομα, δεν την παλεύουν και αναζητούν συγκατοίκους. Είχα ήδη 2 προτάσεις αλλά το μέγεθος του σπιτιού μου δεν επιτρέπει συγκατοίκηση. Όσοι από αυτούς έχουν δουλειά, βρίσκονται σε στάση αναμονής μέχρι να νιώσουν επαγγελματικά καλύτερα και να κάνουν την κίνηση της μετεγκατάστασης. Για αυτούς όμως που είναι άνεργοι, το να μείνουν μόνοι είναι σαν τα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων και τις αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα ... αμυδρή ανάμνηση και μακρινόοοοοο όνειρο!
